در برزیل چه بخوریم؟
واقعا کشور برزیل شگفتی های گوناگونی را در خود جمع کرده است. شهرهای بزرگ همچون سائو پائولو و ریو به داشتن فرهنگ، فعالیت های شبانه و هویت منحصر به فرد خود می بالند. هزاران مایل خط ساحلی، روستاهای شگفت انگیز و دست نخورده، روش های اشپزی اصیل با مزه هایی که تا به حال نچشیده اید شما را به وجد خواهند اورند. ما غذاهایی که در سفرتان به برزیل حتما باید انها را امتحان کنید گردآورده ایم.
کباب برزیلی (Barbecued meat)
برزیل و ارژانتین هر دو ادعای قهرمانی پخت کباب در امریکای جنوبی را دارند. در حالی که هر کدام روش متفاوتی در اماده سازی - از خرد کردن گوشت تا مراحل پخت- دارند اما برخی چیزها همچون اندازه های بزرگ گوشت، طبخ ارام و اهسته گوشت و .... در این دو شکور مشابه و یکسان است.
در برزیل، قبل از سرخ کردن گوشت بر روی زغال (البته اگر به روش سنتی جنوبی بر روی اتش کباب درست نمی کنید)، تکه های با کیفیت گوشت را به طور متوسط با نمک coarse (که شورتر است و دارای دانه های نمک بیشتری نسبت به نمک معمولی است) مزه دار می کنند.
کباب پز های خانگی سوسیس، "کیژو کوا" (نوعی پنیر ارزان قیمت برزیلی) با تکه های جوجه بر روی رو کباب پز درست می کنند، در حالی که در روش "کراسکاریاس" (روش پخت کبابی در منزل) تمامی انواع گوشت، از گوشت گراز تا گوشت گوسفند و گوزن وحشی مستقیما توسط پیشخدمت بر روی بشقاب شما سرو می شود.
خوراک موک کا (Moqueca)
موک کا نوعی ماهی اب پز است که در قابلمه ی سفالی پخته و زمانی که در بشقاب سرو شود بوی مطبوع و لذیذ ان تا زمانی که غذا را تمام کنید باقی است. دو شهر "بایانوس" (شمال شرق برزیل) و "کاپیکساباس" هر دو ادعای اختراع این غذا را دارند و تقریبا با مزه ای یکسان این غذا را طبخ می کنند. در ساده ترین نوع خود، ماهی یا غذاهای دریایی با گوجه خرد شده، گشنیز و پیاز اپ پز می شود. اهالی کاپیکساباس، دانه های قرمز رنگ طبیعی اناتو ((ماده ی رنگ زا به رنگ زرد مایل به قرمز که از پوسته ی تخم گیاهی حاره ای به نام Bixa orellana از تیره ی Bixaceae به دست می آید) را به ان اضافه می کنند، در حالی که اهالی بایانوس مدل سنگین تری از غذا را با روغن خرما ، فلفل و شیر نارگیل سرو می کنند. سپس غذا با برنج و "فاروفا (ارد مانیوک سرخ شده) و "پیراو" (ارد مانیوک ادویه دار) پخته می شود که بسیار لذیذتر از ان چیزی است که به نظر می رسد.
کاچاکا (Cachaca)
تاریخچه این غذا به سال 1500 میلادی بازمی گردد. این غذا از عصاره نیشکر تخمیر شده درست می شود و به عنوان مکمل "کایپیرینهاس"- کوکتل ملی برزیل- معروف و شناخته شده است. در حالی که "کایپیرینهاس" اغلب با کاچاکای بدون رنگ و تازه تهیه می شود، انواع مختلفی با مزه هایی که به دوران بشکه های چوبی باز می گردد نیز وجود دارد.
شیرینی بریگادیروس (Brigadeiros)
برای علاقه مندان به شیرینی شکلاتی، بریگادیروس جواب انها در برزیل است. پخت این غذا بسیار اسان و راحت است. شیرعسل با پودر کاکائو ارام جوش داده شده و بعد در کره هم زده شده و سپس به صورت گلوله کوچک در می اید. وقتی این دانه های خوشمزه را امتحان کنید مزه خالص شکر و شیرینی را در کام خود احساس خواهید کرد. افرادی را که ان را امتحان کرده اند می گویند که مایل نیستند این شکلات شیرین تر از عسل را قورت بدهند و می خواهند همچنان ان را در کام خود نگه دارند.
اسنک پائو دو کوجو (Pão de queijo)
نان و پنیر غذای اصلی و مورد علاقه مردم دنیا، به طور با شکوهی در پائو دو کوجو با یکدیگر ترکیب شده اند. این اسنک خوشمزه به همان اندازه که در وعده صبحانه لذت بخش است در هر وعده یا ساعتی از شبانه روز نیز لذیذ است. بیرون غذا ترد و داخل ان نرم و سفت است. نان های بدون گلاتن این غذا از ارد تاپیوکا (ماده غذایی نشاسته ای که از ریشه غذای مانیوک به دست می اید)تخم مرغ و نوعی پنیر تهیه شده از شیر گاو از ایالت "میناس گرایس" تهیه می شود که به صورت تکه های کوچک گرد لوله می شوند. تکه ها را می توان به اندازه دلخواه دراورد و حتی برخی انها را به اندازه یک کیک نیز تهیه می کنند و داخل ان را با موادی همچون پنیر بیشتر، پنیر خامه ای و مکمل های گوشتی پر می کنند.
اسنک اکاراجه (Acarajé)
یکی از پرکالری ترین اسنک های خیابانی که شانس امتحان کردنشان را داشته ام "اکاراجه" بوده است. نخود های سیاه خرد شده مخلوط در روغن زیتون و پیاز را با روغن زیاد سرخ کرده، دوباره ان را با روغن زیتون سرخ کرده و بعد از ان با میگو، نان و مغزهای اجیل و دیگر مغز میوه ها به شکل گلوله ای در می اورند. این غذا ریشه در منطقه "باهیا" واقع در شمال شرق برزیل دارد، منطقه ای که مزه ها ریشه در روش اشپزی افریقایی دارند. زمانی می توان بهترین مزه این غذا را چشید که بلافاصله بعد از اماده شدن با سس فراوان شیلی و روغن زیتون میل شود.
شیرینی کویندیم (Quindim)
یکی دیگر از غذاهای خوشمزه منطقه باهیا کویندیم است. شیرینی زرد رنگ شیشه ای که تنها از تخم مرغ، شکر و نارگیل درست می شود.(کره، افزودنی معمول این غذا است). این کیک را در اندازه های کیک های (یزدی ایرانی خودمان) پخته و پایین ان به صورت طلایی برشته شده و با نارگیل رنده شده پر شده در حالی که بالای ان نرم است و با سس کاسترد (نوعی سس دسر) مخلوط شده است و به طور مطبوع و دلنشینی به سقف دهان می چسبد. ایا ته به حال چیزی در مورد ازدواج های میان نژادی (مثلا ازدواج یک اسیایی و افریقایی) شنیده اید؟ کویندیم نمونه کلاسیکی از این نوع است. نام این شیرینی از زبان های کنگو و انگولا امده است در حالی که دستور پخت ان از علاقه پرتقالی ها به زرده تخم مرغ و شیرینی جات و کیک ها سرچشمه گرفته است.
بستنی اسایی (Açaí)
از بین هزاران میوه جنگل های امازون، "اسایی" معروف ترین انها است. بومیان بر اساس سنت هایشان به خاطر انرژی زا بودن این میوه را می خورند اما در امازون هسته بنفش رنگ ان برای درست کردن نوعی سس که با ماهی خورده می شود کاربرد دارد. یک گروه بازاریابی در دهه 80 میلادی ان را تبدیل به نوشیدنی انرژی زا برای کاشفان شهر ریو دو جانیرو کرد. این نوشیدنی را می توان در هر کافی شاپ، رستوران یا سوپرمارکتی در این کشور پهناور پیدا کرد. اسایی معمولا به صورت بستی یخی که با گرانولا و تکه های موز تزیین شده یا به صورت اب میوه سرو می شود.
خوراک فیجودا (Feijoada)
فیجودا غذایی است که از شمال تا جنوب، شرق و غرب این کشور خورده می شود. این غذا از خوراک مفصل لوبیای سیاه، سس و تکه های گوشت با کیفیت های مختلف تهیه شده است، در روش سنتی پاچه و گوش نیز به ان اضافه می شود. در روش پخت سنتی، 24 ساعت طول می کشد تا این غذا اماده شود و به همین دلیل اغلب برزیلی ها برای خوردن ان تنها دو روز در هفته در روزهای شنبه و پنج شنبه به رستوران می روند. برنج، کلم پیچ، تکه های پرتقال و تکه های گوشت نیز در کنار این غذا سر می شود.
(منبع: کوله پشتی)